© 2017 - 2018 -T. Gamelkoorn Arnhem

Al op jonge leeftijd maakte ik kennis met de rock&roll-muziek door onze mede-huisbewoner Siegfried den Boer, later bekend als Tony Ronald. Samen met buurtjongens timmerde Siegfried al aardig aan de weg. Eerst als duo met de Everly Brothers als het grote voorbeeld, later met zijn band in Tony Ronald and The Kroners die vooral in Spanje veel succes had. Daar was Tony na zijn diensttijd inmiddels naar vertrokken. Van zijn drummer Flip Hagen leerde ik de grondbeginselen van het slagwerk. Een akoestisch drumstel was zeer kostbaar. En als je dat dan eindelijk had was het zeker in die tijd volstrekt ondenkbaar dat je daarmee de buurt lastig zou vallen. Elektronische sets, waar je vandaag de dag met koptelefoon op kunt oefenen, bestonden immers toen nog niet. Net als veel lotgenoten ooit zijn begonnen, waren de potten en pannen van moeder dankbaar gereedschap. Wat later sprokkelde je beetje bij beetje een compleet drumstel bijeen met de verdiensten van een krantenwijkje.

Op enig moment verhuisde het gezin waarin ik opgroeide naar Arnhem-Zuid in de wijk Malburgen-West en maakte ik kennis met nieuwe teenagers in de buurt, waaronder Henk en Aart. Inmiddels traden Cliff and The Shadows op de voorgrond en kwamen zodoende ook het leven van Henk en mij binnen. Hun grammofoonplaten, foto's en verhalen in bladen als Muziek Express en Muziek Parade werden door ons opgezogen. Dat gold ook voor de pasjes die zij tijdens het spelen maakten. Die waren voor ons in eerste instantie onnavolgbaar. Met open mond van bewondering zagen we The Shadows het up-tempo nummer Savage spelen, inclusief danspasjes in de film The Young Ones. Wat een fenomenen op gitaar en drums. Tony Meehan, zestien jaar nog maar toen de "Shads" succesvol doorbraken, was mijn grote voorbeeld. En dat is tot vandaag zo gebleven.

Ons eerste optreden was op de klassenavond op de middelbare school van Henk, daartoe gedwongen door zijn muziekleraar die zijn langs de neus weg "gesnoef" over zijn gitaarkunsten zat was en Henk uitdaagde dat dan maar eens te laten zien. Het moet gezegd, met een redelijke uitvoering van Shadow-nummers kwamen we best redelijk voor de dag. Zo ook Henk, wiens reputatie als gitarist nadien alleen maar is toegenomen. Dat leidde niet direct tot aanbidding van zijn vrouwelijke klasgenoten, maar toch.

De rest is history. Henk kon als professional z'n brood verdienen in de muziek met o.a als Hank The Knife, ik in het bedrijfsleven. De diverse hobby-bandjes, waarin ik naderhand speelde in wisselende muziekstijlen, waren niet minder plezierig. Dat de liefde voor de muziek van The Shadows, waar het allemaal mee begon, ons later weer muzikaal bij elkaar bracht was eigenlijk vanzelfsprekend. Het gevoel dat ontstaat bij het spelen van de nummers van The Shadows komt nog net als toen, onder uit de tenen.